wtorek, 7 czerwca 2011
Piec do wypału ceramiki
wejdź na stronę www.hetkleihuis.nl. Jest oferta producenta modnych ostatnio na zachodzie pieców do wypału raku. Sama kupiłam i jest naprawdę super. Z porozumiewaniem się w cywilizowanych językach nie ma problemu. Zdaje się, że i korespondują nawet po polsku. Spróbuj. Może to będzie właśnie to.
wtorek, 10 maja 2011
Jaką glinę kupić ?
Proponuję zapoznać się z masami z firmy Ceramik Mix http://ceramik-mix.pl .
Jest to polski producent.
Strona jest taka sobie, jest w przebudowie i nowa ma być lepsza.
Masy ceramiczne są bardzo dobre jakościowo.
Ja kupowałem na Słowacji w Mihalovcach firma Keramika Biela Hora.Mają też szkliwa ale na niskie temp. Byłem tam na wakacjach to trochę zabrałem na pamiątkę. Mówili ,że nie ma problemu z kurierem ale na pierwszy raz to trzeba by było samemu zamowic firmę kurierską.
Natomiast z Czechami nie mam kontaktu .
W kraju nie ma problemu z wysyłką, mam przetestowane wszystkie firmy a p. Biernacki z geol-min to nawet sam kiedyś swoim wypieszczonym audi przywiózł 200kilo na plener. Niestety mieszaliśmy tą glinę z szamotem od Wojtaszka i porcelaną z Zapelu bo pękała niemiłosiernie .
Jeśli chodzi o firmy gliniarskie to ja oprócz Wojtaszka i Zapelu(prawie za płotem bo co to 130 km) kupuję z Komexu w Krakowie.
Jest to polski producent.
Strona jest taka sobie, jest w przebudowie i nowa ma być lepsza.
Masy ceramiczne są bardzo dobre jakościowo.
Ja kupowałem na Słowacji w Mihalovcach firma Keramika Biela Hora.Mają też szkliwa ale na niskie temp. Byłem tam na wakacjach to trochę zabrałem na pamiątkę. Mówili ,że nie ma problemu z kurierem ale na pierwszy raz to trzeba by było samemu zamowic firmę kurierską.
Natomiast z Czechami nie mam kontaktu .
W kraju nie ma problemu z wysyłką, mam przetestowane wszystkie firmy a p. Biernacki z geol-min to nawet sam kiedyś swoim wypieszczonym audi przywiózł 200kilo na plener. Niestety mieszaliśmy tą glinę z szamotem od Wojtaszka i porcelaną z Zapelu bo pękała niemiłosiernie .
Jeśli chodzi o firmy gliniarskie to ja oprócz Wojtaszka i Zapelu(prawie za płotem bo co to 130 km) kupuję z Komexu w Krakowie.
czwartek, 7 kwietnia 2011
Jak urządzić pracownię ceramiczną ?
Może się to wydawać oczywiste, ale pracownia ceramiczna wymaga określonej przestrzeni. Dla niektórych wystarczy tylko mały pokój, inni będą potrzebowali pomieszczenia wielkości sali lekcyjnej żeby móc pracować w niej z innymi ceramikami, lub organizować warsztaty ceramiczne dla nowicjuszy.
wtorek, 22 marca 2011
Gra ceramiczna na iPada Pottery Game
Grę możemy znaleźć na stronie http://www.potterygame.com , dzięki niej możemy toczyć na kole wirtualne naczynia i szkliwić je wybranymi szkliwami. Tak stworzone wirtualne naczynia możemy sprzedawać na aukcji, dzięki temu dowiemy się ile nasze ceramiczne dzieło jest warte.
piątek, 11 lutego 2011
Warsztaty ceramiczne
Czy warto brać udział w warsztatach ceramicznych ?
Oczywiście tak. Warsztaty ceramiczne pozwalają nam obserwować pracę innych ceramików, obserwujmy ich warsztat. Możemy się też nauczyć nowych technik wypalania, zdobienia ceramiki. Przede wszystkim możemy dzielić się naszymi doświadczeniami.
Oczywiście tak. Warsztaty ceramiczne pozwalają nam obserwować pracę innych ceramików, obserwujmy ich warsztat. Możemy się też nauczyć nowych technik wypalania, zdobienia ceramiki. Przede wszystkim możemy dzielić się naszymi doświadczeniami.
poniedziałek, 13 grudnia 2010
niedziela, 24 października 2010
Techniki zdobienia porcelany
TRADYCJE MALARSTWO NA PORCELANIE
Według źródeł historycznych produkcję porcelanynajprawdopodobniej zapoczątkowano w Chinach już około 200 roku p.n.e., skąd Europejczycyzaczęli ją sprowadzać na stary kontynent na początku 16 w. Była produktemposzukiwanym, którego wartość w złocie określano na podstawie wagi.
We wczesnych latach 18 w. w Miśni rozpoczęto wytwarzaniebiałej porcelany o wysokiej temperaturze wypału. Później opanowano sposoby jejtrwałego zdobienia. Porcelana rozpowszechniła się na dworach władców i magnatówi stała się produktem bardzo poszukiwanym.
Popyt na porcelanę był tak duży, że zainteresowali się niąartyści, bowiem mecenasi sztuki coraz częściej zamawiali portrety i obrazywłaśnie na porcelanie. Wiele z powstałych wówczas dzieł, znajduje się dziś wmuzeach i kolekcjach. Są poszukiwane przez kolekcjonerów i uświetniają wnętrzareprezentacyjnych budowli.
WSPÓŁCZESNA RĘCZNIE ZDOBIONA PORCELANA
Współczesne ręcznie malowane obrazyna porcelanie są dużo trudniej dostępne niż antyki. Rynek został zalanymasowymi, maszynowo zdobionymi produktami, które ze sztuką nie mają wielewspólnego, zaś w środowisku artystycznym istnieje przekonanie, że malowanie naporcelanie jest zwykłym rzemiosłem, a jego wytwory - przedmiotami codziennegoużytku, malowanymi w banalne wzory.
Pomimo bogatych tradycji polskiejporcelany i obecności na polskim rynku renomowanych producentów porcelany,takich jak Ćmielów i Chodzież, Polacy są wyjątkowo nieufni wobec takichprzejawów działalności artystycznej. Nieustannie przywoływane jest pytanie o"granice sztuki", a misternie malowane porcelanowe naczyniapostrzegane są jako zwykłe "artykuły gospodarstwa domowego".
Tymczasem zdobienie porcelanywymaga dużej wiedzy technologicznej i olbrzymiej wprawy. To, co bez trudu możnanamalować na płaskim arkuszu papieru lub na płótnie, dużo trudniej przenieść natrójwymiarowe naczynie o nieregularnych kształtach, a gładki i śliski podkładnierzadko może sprawić artyście wiele niespodzianek.
Europa i świat od dawna docenia‘porcelain painting’ jako odrębną dziedzinę sztuki. W krajach zachodniej Europyoraz w USA, amatorzy malarstwa na porcelanie zakładają kluby i stowarzyszenia(także online), organizują pokazy, warsztaty i kursy, a nawet wydają magazynyilustrowane. Są kraje, np. Szwecja, gdzie do klubów malarskich zapisują sięcałe rodziny.
Widać stąd, że w naszym krajumalarstwo na porcelanie wymaga promocjii popularyzacji. Najwyraźniej umyka nam coś, co inni dostrzegli i docenili przed nami….
PIEC CERAMICZNY
Aby rozpocząć swoją przygodę zceramiką porcelany trzeba zakupić taki piec. Na polskim rynki działają licznefirmy, prowadzące sprzedaż pieców hobbystycznych. Jedynym problemem jest wysokikoszt pieca (od 4 tys. PLN).Piec ceramiczny jest niezbędny dotworzenia prac ceramicznych i porcelanowych. Obecnie są dostępne w sprzedażyelektryczne piece dla hobbystów, które cechuje prostota obsługi i niewielkierozmiary. Taki piec, zbudowany z gliny szamotowej osiąga zawrotne temperaturyaż do 1500 stopni Celsjusza. Jest przy tym bezpieczny w użytkowaniu, niewielkii nie wymaga gniazda siłowego. Najważniejsza zasada użytkowania pieca tochronienie go przed wilgocią!. Nie wolno go czyścić na mokro, ani wkładać doniego mokrych przedmiotów. Prace przeznaczone do wypału muszą być całkowiciesuche. Wkładanie wilgotnej gliny prowadzi do całkowitego zniszczenia pracy imoże uszkodzić piec. Nowoczesne piece ceramiczne są skomputeryzowane, możnawięc zaprogramować piec do wypału różnych materiałów (ceramika, szkło,porcelana), dla różnych etapów wypału (biskwit ok. 1100 stopni, szkliwienie ok.1300 stopni, zdobienie ok. 800 stopni) oraz dla przedmiotów o różnej grubości ścianki.
TECHNOLOGIA ZDOBIENIA PORCELANY I CERAMIKI
Termin ‘malarstwo na porcelanie’ oznacza zdobienie farbami białej szkliwionej porcelany.W produkcji porcelany możnawyróżnić kilka etapów. Proces technologiczny produkcji porcelany obejmuje (wdużym uproszczeniu ):
1. Etap formowania naczyń z gliny kaolinowej
2. Wypał na tzw. biskwit – produktmatowy.
3. Nałożenie i wypał szkliwa –produkt błyszczący nieprzepuszczalny dla wody.
W sklepach nabywamy szkliwione przedmiotyporcelanowe, które możemy zdobić ‘naszkliwnie’, to jest nakładać warstwę farbyna szkliwo. Istnieją także technologie zdobienia podszkliwnego (farba nakładanajest przed położeniem warstwy szkliwa) i wszkliwnego (farba nakładana jest wrazze szkliwem).
W niniejszym artykuleskoncentrowałam się na zasadach naszkliwnego zdobienia porcelany.
WYSOKOTEMPERATUROWA TECHNOLOGIA ZDOBNICZA
Wysokotemperaturowe zdobienieporcelany, bierze swoją nazwę od wysokiej temperatury wypału w piecuceramicznym (ok. 850 do 900 st.).
Farby przeznaczone do malowanianaszkliwnego mają postać sproszkowaną. Są to rozdrobnione minerały (tlenkimetali), które w wysokich temperaturach wtapiają się w szkliwo, są więccałkowicie nieusuwalne, a wymalowane w ten sposób naczynia można bez obawy myćmechanicznie. Farby ceramiczne także można w Polsce nabyć bez trudu. Sprzedaż farb i akcesoriów prowadzą zwykle sprzedawcypieców.
Przed malowaniem farby terozcieńczamy specjalnymi olejkami mineralnymi lub terpentyną. Stopieńrozcieńczenia zależy od celu, jakiemu farba ma służyć. Do pisania należyrozcieńczyć farbę do postaci płynnej, do malowania należy rozprowadzić farbę dokonsystencji pasty do zębów. Stosując olej mineralny, możemy dalej rozcieńczaćfarbę wodą, dla uzyskania jaśniejszych odcieni.
Malowanie polega na nakładaniu nanaczynie niezwykle cienkiej warstwy farby, w sposób podobny do technikiakwareli. Gdy nałożymy za grubą warstwę, po wypale na powierzchni naczynia mogąpowstać pęcherze i ubytki. Farba mineralna musi być rozprowadzona bardzorównomiernie. Początkującym zaleca się stosowanie wyłącznie gąbki dorozprowadzania farby, gdyż malując pędzlem bez wyczucia, robią smugi i plamy,które na dobre uwidaczniają się dopieropo wypale. Wówczas nie da się już nic skorygować.
Zdobienie farbami ceramicznymipozwala na wykonywanie bardzo precyzyjnych zdobień. Poniżej przykłady porcelanowych iceramicznych naczyń zdobionych w technologii wysokotemperaturowej:
Proces malowania jestczasochłonny, gdyż obejmuje kilka wypałów. Wypalamy z osobna każdą kolejnąwarstwę, do momentu, gdy uznamy obrazek za doskonały.
Złocenia wykonuje się prawdziwympłynnym złotem, które na etapie nakładania ma kolor brązowy…Dopiero po wypaleuzyskuje właściwy sobie połysk. Istnieją także farby lustrowe na bazie złota,które oprócz połysku właściwego kruszcowi, mają jeszcze zabarwienie (miedziane,zielone, fioletowe, czarne itp.)
Jednym z błędów, częstopopełnianym przez adeptów (sama nie jestem wyjątkiem od reguły), jestprzekonanie, że można poprawić nieudane pociągnięcie pędzla w następnym wypale.Farby do porcelany są transparentne. Pociągnięcia pędzla, nawet przykrytekolejną warstwą farby, są nadal widoczne.
W trakcie wypału, kolory tracąintensywność, dlatego zawsze nakładajmy bardziej intensywne odcienie, niż te,które chcemy otrzymać. Nie wszystkie farby mogą byćwypalane obok siebie w jednym wypale. Niektóre minerały reagują ze sobą wwysokich temperaturach i mogą się wzajemnie zobojętniać. W efekcie po wypale,możemy być zaskoczeni…..brakiem koloru.
Malowanie wysokotemperaturowe towyzwanie, ale zarazem wielka przyjemność i satysfakcja. Nagrodą za starania jest super-trwałyobraz na naczyniu lub płycie ceramicznej, który nigdy się nie zmyje. Wzorynaniesione w ten sposób są tak trwałe, że nawet pożar nie jest w stanie imzaszkodzić.
Malowane przedmioty świetniespełniają zarówno funkcję dekoracyjną, jak i użytkową. Wzory zachowujądoskonałą jakość (gładkość, połysk, żywość barwy) oraz trwałość. Można je myćręcznie, lub mechanicznie bez żadnychograniczeń
Mam nadzieję, że udało mi sięzainteresować Państwa moją ulubioną dziedziną twórczości i zachęcić do jejzgłębiania.
Według źródeł historycznych produkcję porcelanynajprawdopodobniej zapoczątkowano w Chinach już około 200 roku p.n.e., skąd Europejczycyzaczęli ją sprowadzać na stary kontynent na początku 16 w. Była produktemposzukiwanym, którego wartość w złocie określano na podstawie wagi.
We wczesnych latach 18 w. w Miśni rozpoczęto wytwarzaniebiałej porcelany o wysokiej temperaturze wypału. Później opanowano sposoby jejtrwałego zdobienia. Porcelana rozpowszechniła się na dworach władców i magnatówi stała się produktem bardzo poszukiwanym.
Popyt na porcelanę był tak duży, że zainteresowali się niąartyści, bowiem mecenasi sztuki coraz częściej zamawiali portrety i obrazywłaśnie na porcelanie. Wiele z powstałych wówczas dzieł, znajduje się dziś wmuzeach i kolekcjach. Są poszukiwane przez kolekcjonerów i uświetniają wnętrzareprezentacyjnych budowli.
WSPÓŁCZESNA RĘCZNIE ZDOBIONA PORCELANA
Współczesne ręcznie malowane obrazyna porcelanie są dużo trudniej dostępne niż antyki. Rynek został zalanymasowymi, maszynowo zdobionymi produktami, które ze sztuką nie mają wielewspólnego, zaś w środowisku artystycznym istnieje przekonanie, że malowanie naporcelanie jest zwykłym rzemiosłem, a jego wytwory - przedmiotami codziennegoużytku, malowanymi w banalne wzory.
Pomimo bogatych tradycji polskiejporcelany i obecności na polskim rynku renomowanych producentów porcelany,takich jak Ćmielów i Chodzież, Polacy są wyjątkowo nieufni wobec takichprzejawów działalności artystycznej. Nieustannie przywoływane jest pytanie o"granice sztuki", a misternie malowane porcelanowe naczyniapostrzegane są jako zwykłe "artykuły gospodarstwa domowego".
Tymczasem zdobienie porcelanywymaga dużej wiedzy technologicznej i olbrzymiej wprawy. To, co bez trudu możnanamalować na płaskim arkuszu papieru lub na płótnie, dużo trudniej przenieść natrójwymiarowe naczynie o nieregularnych kształtach, a gładki i śliski podkładnierzadko może sprawić artyście wiele niespodzianek.
Europa i świat od dawna docenia‘porcelain painting’ jako odrębną dziedzinę sztuki. W krajach zachodniej Europyoraz w USA, amatorzy malarstwa na porcelanie zakładają kluby i stowarzyszenia(także online), organizują pokazy, warsztaty i kursy, a nawet wydają magazynyilustrowane. Są kraje, np. Szwecja, gdzie do klubów malarskich zapisują sięcałe rodziny.
Widać stąd, że w naszym krajumalarstwo na porcelanie wymaga promocjii popularyzacji. Najwyraźniej umyka nam coś, co inni dostrzegli i docenili przed nami….
PIEC CERAMICZNY
Aby rozpocząć swoją przygodę zceramiką porcelany trzeba zakupić taki piec. Na polskim rynki działają licznefirmy, prowadzące sprzedaż pieców hobbystycznych. Jedynym problemem jest wysokikoszt pieca (od 4 tys. PLN).Piec ceramiczny jest niezbędny dotworzenia prac ceramicznych i porcelanowych. Obecnie są dostępne w sprzedażyelektryczne piece dla hobbystów, które cechuje prostota obsługi i niewielkierozmiary. Taki piec, zbudowany z gliny szamotowej osiąga zawrotne temperaturyaż do 1500 stopni Celsjusza. Jest przy tym bezpieczny w użytkowaniu, niewielkii nie wymaga gniazda siłowego. Najważniejsza zasada użytkowania pieca tochronienie go przed wilgocią!. Nie wolno go czyścić na mokro, ani wkładać doniego mokrych przedmiotów. Prace przeznaczone do wypału muszą być całkowiciesuche. Wkładanie wilgotnej gliny prowadzi do całkowitego zniszczenia pracy imoże uszkodzić piec. Nowoczesne piece ceramiczne są skomputeryzowane, możnawięc zaprogramować piec do wypału różnych materiałów (ceramika, szkło,porcelana), dla różnych etapów wypału (biskwit ok. 1100 stopni, szkliwienie ok.1300 stopni, zdobienie ok. 800 stopni) oraz dla przedmiotów o różnej grubości ścianki.
TECHNOLOGIA ZDOBIENIA PORCELANY I CERAMIKI
Termin ‘malarstwo na porcelanie’ oznacza zdobienie farbami białej szkliwionej porcelany.W produkcji porcelany możnawyróżnić kilka etapów. Proces technologiczny produkcji porcelany obejmuje (wdużym uproszczeniu ):
1. Etap formowania naczyń z gliny kaolinowej
2. Wypał na tzw. biskwit – produktmatowy.
3. Nałożenie i wypał szkliwa –produkt błyszczący nieprzepuszczalny dla wody.
W sklepach nabywamy szkliwione przedmiotyporcelanowe, które możemy zdobić ‘naszkliwnie’, to jest nakładać warstwę farbyna szkliwo. Istnieją także technologie zdobienia podszkliwnego (farba nakładanajest przed położeniem warstwy szkliwa) i wszkliwnego (farba nakładana jest wrazze szkliwem).
W niniejszym artykuleskoncentrowałam się na zasadach naszkliwnego zdobienia porcelany.
WYSOKOTEMPERATUROWA TECHNOLOGIA ZDOBNICZA
Wysokotemperaturowe zdobienieporcelany, bierze swoją nazwę od wysokiej temperatury wypału w piecuceramicznym (ok. 850 do 900 st.).
Farby przeznaczone do malowanianaszkliwnego mają postać sproszkowaną. Są to rozdrobnione minerały (tlenkimetali), które w wysokich temperaturach wtapiają się w szkliwo, są więccałkowicie nieusuwalne, a wymalowane w ten sposób naczynia można bez obawy myćmechanicznie. Farby ceramiczne także można w Polsce nabyć bez trudu. Sprzedaż farb i akcesoriów prowadzą zwykle sprzedawcypieców.
Przed malowaniem farby terozcieńczamy specjalnymi olejkami mineralnymi lub terpentyną. Stopieńrozcieńczenia zależy od celu, jakiemu farba ma służyć. Do pisania należyrozcieńczyć farbę do postaci płynnej, do malowania należy rozprowadzić farbę dokonsystencji pasty do zębów. Stosując olej mineralny, możemy dalej rozcieńczaćfarbę wodą, dla uzyskania jaśniejszych odcieni.
Malowanie polega na nakładaniu nanaczynie niezwykle cienkiej warstwy farby, w sposób podobny do technikiakwareli. Gdy nałożymy za grubą warstwę, po wypale na powierzchni naczynia mogąpowstać pęcherze i ubytki. Farba mineralna musi być rozprowadzona bardzorównomiernie. Początkującym zaleca się stosowanie wyłącznie gąbki dorozprowadzania farby, gdyż malując pędzlem bez wyczucia, robią smugi i plamy,które na dobre uwidaczniają się dopieropo wypale. Wówczas nie da się już nic skorygować.
Zdobienie farbami ceramicznymipozwala na wykonywanie bardzo precyzyjnych zdobień. Poniżej przykłady porcelanowych iceramicznych naczyń zdobionych w technologii wysokotemperaturowej:
Proces malowania jestczasochłonny, gdyż obejmuje kilka wypałów. Wypalamy z osobna każdą kolejnąwarstwę, do momentu, gdy uznamy obrazek za doskonały.
Złocenia wykonuje się prawdziwympłynnym złotem, które na etapie nakładania ma kolor brązowy…Dopiero po wypaleuzyskuje właściwy sobie połysk. Istnieją także farby lustrowe na bazie złota,które oprócz połysku właściwego kruszcowi, mają jeszcze zabarwienie (miedziane,zielone, fioletowe, czarne itp.)
Jednym z błędów, częstopopełnianym przez adeptów (sama nie jestem wyjątkiem od reguły), jestprzekonanie, że można poprawić nieudane pociągnięcie pędzla w następnym wypale.Farby do porcelany są transparentne. Pociągnięcia pędzla, nawet przykrytekolejną warstwą farby, są nadal widoczne.
W trakcie wypału, kolory tracąintensywność, dlatego zawsze nakładajmy bardziej intensywne odcienie, niż te,które chcemy otrzymać. Nie wszystkie farby mogą byćwypalane obok siebie w jednym wypale. Niektóre minerały reagują ze sobą wwysokich temperaturach i mogą się wzajemnie zobojętniać. W efekcie po wypale,możemy być zaskoczeni…..brakiem koloru.
Malowanie wysokotemperaturowe towyzwanie, ale zarazem wielka przyjemność i satysfakcja. Nagrodą za starania jest super-trwałyobraz na naczyniu lub płycie ceramicznej, który nigdy się nie zmyje. Wzorynaniesione w ten sposób są tak trwałe, że nawet pożar nie jest w stanie imzaszkodzić.
Malowane przedmioty świetniespełniają zarówno funkcję dekoracyjną, jak i użytkową. Wzory zachowujądoskonałą jakość (gładkość, połysk, żywość barwy) oraz trwałość. Można je myćręcznie, lub mechanicznie bez żadnychograniczeń
Mam nadzieję, że udało mi sięzainteresować Państwa moją ulubioną dziedziną twórczości i zachęcić do jejzgłębiania.
Ręczne formowanie ceramiki - krok po kroku
Ceramika to rzemiosło stare, jakświat. Już wiele tysięcy lat przed naszą erą ludzie pierwotni odkryliplastyczne właściwości gliny i docenili jej użyteczność. Od czasu, gdy pierwszegliniane naczynie przez przypadek wpadło do ogniska, aż po dziś dzień ludzietworzą ceramiczne naczynia użytkowe, a także przedmioty ozdobne.
W dzisiejszych czasach, gdytradycyjne garncarstwo zastąpiła masowa produkcja przemysłowa, na ceramiceskupili się artyści, dla których gliniane medium stanowi świetny środekartystycznego wyrazu.
To, co fascynuje w ceramice, tomożliwość kształtowania „nowych bytów”.. W wyniku pracy, powstaje trójwymiarowynamacalny obiekt, który wcześniej istniał w tylko wyobraźni. Ceramikaartystyczna to sztuka kompromisu pomiędzy artystyczną wizją, a ograniczeniaminarzuconymi przez medium. Zawsze zastanawiam się, czy glina zdoła udźwignąćmoje wyobrażenie o kształtowanym przedmiocie. Czasem tak, choć wydaje się to wbrewprawom fizyki, a czasem niestety nie… Kruchy przedmiot rozsypuje się w pył,zanim zdążę włożyć go do pieca. Ale to właśnie jest fajne. „Jest ryzyko, jestzabawa…”
KUPUJEMY GLINĘ
Wbrew pozorom nietrudno zacząćprzygodę z ceramiką. W Polsce istnieje wiele sklepów dla ceramików, któresprzedają gotowe masy ceramiczne, zarówno do modelowania ręcznego, formowaniana kole, lub masy lejne, wykorzystywane do odlewów. Dostępne gliny różnią siępoziomem trwałości i przepuszczalności. Gliny ceramiczne, występują w różnychkolorach od ceglasto-czerwonego aż pokremowo-biały zbliżony do porcelany. Cechuje je duża kruchość iprzepuszczalność, stąd po wypaleniu, naczynia ceramiczne należy konieczniepoddać szkliwieniu, które je uszczelnia. Drugi rodzaj glin to gliny kamionkoweo dużo wyższym stopniu trwałości oraz najtrwalsze gliny porcelanowe(kaolinowe), które ulegają witryfikacji (zeszkleniu) w procesie wypalania. Sąwięc najtrwalsze, nieprzepuszczalne dla wody i można z nich formować przedmiotyo bardzo cieniutkich ściankach. Niestety, porcelanę najtrudniej formować,ponieważ jest bardzo kapryśna. Nie lubi wyginania w formy łukowe, a podczas wypału potrafi odkształcać się wniekontrolowany sposób. Najlepiej więc zaczynać od glinki ceramicznej, wybraćkolor zgodnie z upodobaniem i koniecznie poprosić sprzedawcę o próbkę materiałupo wypaleniu. Glina, która w mokrej postaci ma kolor grafitowy po wypalezmienia barwę na ‘kość słoniową’. Im glina jest bardziej mokra, tym łatwiej sięformuje w rozmaite wymyślne formy, ale trudniej jej utrzymać pionową pozycję.Natomiast, im jest bardziej sucha, tym lepiej wałkuje się w płaty i pionizuje,niestety łatwiej wtedy pęka, gdy próbujemy ją wyginać. Stopień wilgotnościgliny najlepiej samodzielnie przećwiczyć w praktyce.
NABYWAMY PODSTAWOWE UMIEJĘTNOŚCI
Najważniejsze, a zarazemnajprostsze, umiejętności, dzięki którym będziemy w stanie uformować każdyprzedmiot i kształt to (i) modelowaniegliny – nadawanie im pożądanego kształtu, (ii) wałkowanie płatów i (iii) formowaniewałeczków. Każdy z nas kiedyś lepił figurki z plasteliny w ramach zadańszkolnych. Wiemy więc na czym polega takie modelowanie, wałkowanie płatów iwałeczkowanie. Dzięki powyższymumiejętnościom i z pomocą rozmaitych narzędzi (nawet takich zwykłych jak wałekkuchenny, nóż czy wykałaczka) można wyczarować z gliny właściwie wszystko. Jest tylko jedno ‘ale’, glina, w odróżnieniuod plasteliny lub modeliny, pęka wysychając. Na powierzchni wałeczków czypłatów pojawiają się najpierw bardzo drobne, prawie niewidoczne rysy. Gdyzostaną zlekceważone, przekształcają sięw pęknięcia, a następnie cały element ‘rzeźby’ odpada. Nie wystarczy uformowaćglinę i czekać na efekt. Formowany przedmiot trzeba gładzić tak długo, aż glinastężeje bez pęknięć. Pomaga w tym także opóźnianie procesu schnięcia poprzezzwilżanie powierzchni przedmiotu wodą (najlepiej pędzelkiem). Sklejającelementy rzeźby ze sobą, pamiętajmy o smarowaniu sklejanych powierzchni wodąlub ‘błotkiem’, powstałym z rozcieńczenia podstawowej glinki, z którejformujemy przedmiot. Pamiętajmy też, że im cieńsze będą ścianki naczynia, lubformowanej konstrukcji, tym trudniej będzie uniknąć ‘unicestwienia’ tworu przedukończeniem pracy. Im bardziej pionowa jest nasza konstrukcja, tym trudniej„zmusić” glinę do „ładnej postawy”, bowiem mokra glina wygina się na wszystkiestrony i łamie w niekontrolowany sposób. Na początek próbujmy więc formowaćmałe i bardziej statyczne prace.
PIERWSZY WYPAŁ - BISKWIT…
Gdy zaczynamy formowanieprzedmiotu, glina jest bardzo miękka, plastyczna i mokra. Pod wpływem ciepła rąk stopniowowysycha, aż poczujemy że nasza rzeźba jest sztywna i stabilna, ale nadal jeszcze mokra. Wżargonie ceramików mówi się wówczas, że glina ‘się stawia’. Na tym etapie możnaprzerwać wygładzanie i spokojnie pozostawić przedmiot do zupełnego wyschnięcia.Podczas wysychania glina zmienia kolor na coraz jaśniejszy, a także kurczy się.Trzeba pamiętać o tej samoczynnej zmianie rozmiarów, planując i projektującpracę. Wysychanie bezlitośnie obnaża wszelkie niedociągnięcia i niedoróbki,które koniecznie trzeba usunąć przed pierwszym wypałem, bo po nim nie będzie tojuż możliwe. Należy oszlifować przedmiot papierem ściernym. To najbardziejryzykowna operacja. Wyschnięta glina jest bardzo krucha i może rozpaść się wpył pod byle dotknięciem, ale szlifować naprawdę warto, ponieważ znaczniepoprawia to jakość naszej pracy.
Po oszlifowaniu umieszczamyprzedmiot w piecu ceramicznym i wypalamy na ‘biskwit’ w specjalnym piecu ceramicznym,zaprogramowanym do wypału ceramiki, który należy ustawić na temperaturę ok.1100stopni Celsjusza.
Po całkowitym !!! ostygnięciu pieca, wyjmujemy nasze dzieło. Nie jestjuż grafitowe. Ma pięknykolor kości słoniowej, matową powierzchnię a po stuknięciu np. sztućcem wydajeodgłos zbliżony do szkła. Jest też mniejsze o ok. 10 % od przedmiotu z surowejgliny, ponieważ ponownie się skurczyło. Ozdobny przedmiot można pozostawić wtej postaci, ale przedmiotużytkowy, który ma wchodzić w kontakt z wodą, trzeba poddawać dalszej obróbce.
DRUGI WYPAŁ – SZKLIWIENIE
Amatorzy ceramiki mogą bez trudukupić gotowe szkliwa we wszystkich możliwych kolorach, w postaci płynnej iproszkowej. Sprzedawca najlepiej dobierze rodzaj szkliwa odpowiedniego dowykorzystywanej przez nas gliny. Do glinki ceramicznej kupuję szkliwo w postaciproszkowej, które rozcieńczam wodą i nakładam na biskwitowy przedmiot. Stopieńrozcieńczenia szkliwa zależy od tego jak będzie się ono zachowywać się na powierzchnibiskwitowego przedmiotu, który jest bardzo suchy i ‘spragniony’ wilgoci, wchłaniawięc całą wodę z rozcieńczonego szkliwa, pozostawiając szklany proszek napowierzchni. Trzeba sprawdzić, jaka konsystencja szkliwa jest najkorzystniejszai pozwala na nałożenie optymalnej, równej powłoki. Istnieją trzy metodyszkliwienia: przez (i) polewanie szkliwem, przez (ii) zanurzenie i przez (iii)malowanie pędzelkiem. Dwa pierwsze sposoby stosują ceramicy szkliwiący dużeilości naczyń naraz. Trzeba wówczas rozcieńczyć dużą ilość szkliwa w sporymnaczyniu. Gdy formuje się jedną małą figurkę, ten sposób jest nieekonomiczny.
Etap szkliwienia sprawił minajwięcej kłopotu i przykrych niespodzianek, zarówno na etapie nakładania jakwypalania szkliwionych przedmiotów Eksperymentowałam z wszystkimi trzemametodami szkliwienia i zdecydowałam się na malowanie pędzelkiem, ponieważ tensposób pozwala na największą precyzję i kontrolę procesu szkliwienia.
Po nałożeniu szkliwa i ponownymosuszeniu przedmiotu wypalamy go w piecu ceramicznym w temperaturze ok. 1300stopni Celsjusza - ‘na ostro’– jak mówią ceramicy o wypale szkliwionychprzedmiotów. Przedmioty szkliwione można wyjąć z pieca, po jego całkowitymostygnięciu. Niecierpliwość będzie surowo karana! Na powierzchni porcelanowegoprzedmiotu pojawi się wówczas siateczka pęknięć.
Jeśli nie chcemy uzyskaćefektu ‘crackle’ cierpliwie czekajmy 24 godziny na wystygnięcie pieca. Jeśli po wyjęciu szkliwionych przedmiotów z pieca odkryjemy usterki,można ponownie nałożyć na nie warstwę szkliwa i wypalić. Gdy szkliwionapowierzchnia nas satysfakcjonuje możemy nanieść na nią zdobienia.
źródło: http://www.szal-art.pl
W dzisiejszych czasach, gdytradycyjne garncarstwo zastąpiła masowa produkcja przemysłowa, na ceramiceskupili się artyści, dla których gliniane medium stanowi świetny środekartystycznego wyrazu.
To, co fascynuje w ceramice, tomożliwość kształtowania „nowych bytów”.. W wyniku pracy, powstaje trójwymiarowynamacalny obiekt, który wcześniej istniał w tylko wyobraźni. Ceramikaartystyczna to sztuka kompromisu pomiędzy artystyczną wizją, a ograniczeniaminarzuconymi przez medium. Zawsze zastanawiam się, czy glina zdoła udźwignąćmoje wyobrażenie o kształtowanym przedmiocie. Czasem tak, choć wydaje się to wbrewprawom fizyki, a czasem niestety nie… Kruchy przedmiot rozsypuje się w pył,zanim zdążę włożyć go do pieca. Ale to właśnie jest fajne. „Jest ryzyko, jestzabawa…”
KUPUJEMY GLINĘ
Wbrew pozorom nietrudno zacząćprzygodę z ceramiką. W Polsce istnieje wiele sklepów dla ceramików, któresprzedają gotowe masy ceramiczne, zarówno do modelowania ręcznego, formowaniana kole, lub masy lejne, wykorzystywane do odlewów. Dostępne gliny różnią siępoziomem trwałości i przepuszczalności. Gliny ceramiczne, występują w różnychkolorach od ceglasto-czerwonego aż pokremowo-biały zbliżony do porcelany. Cechuje je duża kruchość iprzepuszczalność, stąd po wypaleniu, naczynia ceramiczne należy konieczniepoddać szkliwieniu, które je uszczelnia. Drugi rodzaj glin to gliny kamionkoweo dużo wyższym stopniu trwałości oraz najtrwalsze gliny porcelanowe(kaolinowe), które ulegają witryfikacji (zeszkleniu) w procesie wypalania. Sąwięc najtrwalsze, nieprzepuszczalne dla wody i można z nich formować przedmiotyo bardzo cieniutkich ściankach. Niestety, porcelanę najtrudniej formować,ponieważ jest bardzo kapryśna. Nie lubi wyginania w formy łukowe, a podczas wypału potrafi odkształcać się wniekontrolowany sposób. Najlepiej więc zaczynać od glinki ceramicznej, wybraćkolor zgodnie z upodobaniem i koniecznie poprosić sprzedawcę o próbkę materiałupo wypaleniu. Glina, która w mokrej postaci ma kolor grafitowy po wypalezmienia barwę na ‘kość słoniową’. Im glina jest bardziej mokra, tym łatwiej sięformuje w rozmaite wymyślne formy, ale trudniej jej utrzymać pionową pozycję.Natomiast, im jest bardziej sucha, tym lepiej wałkuje się w płaty i pionizuje,niestety łatwiej wtedy pęka, gdy próbujemy ją wyginać. Stopień wilgotnościgliny najlepiej samodzielnie przećwiczyć w praktyce.
NABYWAMY PODSTAWOWE UMIEJĘTNOŚCI
Najważniejsze, a zarazemnajprostsze, umiejętności, dzięki którym będziemy w stanie uformować każdyprzedmiot i kształt to (i) modelowaniegliny – nadawanie im pożądanego kształtu, (ii) wałkowanie płatów i (iii) formowaniewałeczków. Każdy z nas kiedyś lepił figurki z plasteliny w ramach zadańszkolnych. Wiemy więc na czym polega takie modelowanie, wałkowanie płatów iwałeczkowanie. Dzięki powyższymumiejętnościom i z pomocą rozmaitych narzędzi (nawet takich zwykłych jak wałekkuchenny, nóż czy wykałaczka) można wyczarować z gliny właściwie wszystko. Jest tylko jedno ‘ale’, glina, w odróżnieniuod plasteliny lub modeliny, pęka wysychając. Na powierzchni wałeczków czypłatów pojawiają się najpierw bardzo drobne, prawie niewidoczne rysy. Gdyzostaną zlekceważone, przekształcają sięw pęknięcia, a następnie cały element ‘rzeźby’ odpada. Nie wystarczy uformowaćglinę i czekać na efekt. Formowany przedmiot trzeba gładzić tak długo, aż glinastężeje bez pęknięć. Pomaga w tym także opóźnianie procesu schnięcia poprzezzwilżanie powierzchni przedmiotu wodą (najlepiej pędzelkiem). Sklejającelementy rzeźby ze sobą, pamiętajmy o smarowaniu sklejanych powierzchni wodąlub ‘błotkiem’, powstałym z rozcieńczenia podstawowej glinki, z którejformujemy przedmiot. Pamiętajmy też, że im cieńsze będą ścianki naczynia, lubformowanej konstrukcji, tym trudniej będzie uniknąć ‘unicestwienia’ tworu przedukończeniem pracy. Im bardziej pionowa jest nasza konstrukcja, tym trudniej„zmusić” glinę do „ładnej postawy”, bowiem mokra glina wygina się na wszystkiestrony i łamie w niekontrolowany sposób. Na początek próbujmy więc formowaćmałe i bardziej statyczne prace.
PIERWSZY WYPAŁ - BISKWIT…
Gdy zaczynamy formowanieprzedmiotu, glina jest bardzo miękka, plastyczna i mokra. Pod wpływem ciepła rąk stopniowowysycha, aż poczujemy że nasza rzeźba jest sztywna i stabilna, ale nadal jeszcze mokra. Wżargonie ceramików mówi się wówczas, że glina ‘się stawia’. Na tym etapie możnaprzerwać wygładzanie i spokojnie pozostawić przedmiot do zupełnego wyschnięcia.Podczas wysychania glina zmienia kolor na coraz jaśniejszy, a także kurczy się.Trzeba pamiętać o tej samoczynnej zmianie rozmiarów, planując i projektującpracę. Wysychanie bezlitośnie obnaża wszelkie niedociągnięcia i niedoróbki,które koniecznie trzeba usunąć przed pierwszym wypałem, bo po nim nie będzie tojuż możliwe. Należy oszlifować przedmiot papierem ściernym. To najbardziejryzykowna operacja. Wyschnięta glina jest bardzo krucha i może rozpaść się wpył pod byle dotknięciem, ale szlifować naprawdę warto, ponieważ znaczniepoprawia to jakość naszej pracy.
Po oszlifowaniu umieszczamyprzedmiot w piecu ceramicznym i wypalamy na ‘biskwit’ w specjalnym piecu ceramicznym,zaprogramowanym do wypału ceramiki, który należy ustawić na temperaturę ok.1100stopni Celsjusza.
Po całkowitym !!! ostygnięciu pieca, wyjmujemy nasze dzieło. Nie jestjuż grafitowe. Ma pięknykolor kości słoniowej, matową powierzchnię a po stuknięciu np. sztućcem wydajeodgłos zbliżony do szkła. Jest też mniejsze o ok. 10 % od przedmiotu z surowejgliny, ponieważ ponownie się skurczyło. Ozdobny przedmiot można pozostawić wtej postaci, ale przedmiotużytkowy, który ma wchodzić w kontakt z wodą, trzeba poddawać dalszej obróbce.
DRUGI WYPAŁ – SZKLIWIENIE
Amatorzy ceramiki mogą bez trudukupić gotowe szkliwa we wszystkich możliwych kolorach, w postaci płynnej iproszkowej. Sprzedawca najlepiej dobierze rodzaj szkliwa odpowiedniego dowykorzystywanej przez nas gliny. Do glinki ceramicznej kupuję szkliwo w postaciproszkowej, które rozcieńczam wodą i nakładam na biskwitowy przedmiot. Stopieńrozcieńczenia szkliwa zależy od tego jak będzie się ono zachowywać się na powierzchnibiskwitowego przedmiotu, który jest bardzo suchy i ‘spragniony’ wilgoci, wchłaniawięc całą wodę z rozcieńczonego szkliwa, pozostawiając szklany proszek napowierzchni. Trzeba sprawdzić, jaka konsystencja szkliwa jest najkorzystniejszai pozwala na nałożenie optymalnej, równej powłoki. Istnieją trzy metodyszkliwienia: przez (i) polewanie szkliwem, przez (ii) zanurzenie i przez (iii)malowanie pędzelkiem. Dwa pierwsze sposoby stosują ceramicy szkliwiący dużeilości naczyń naraz. Trzeba wówczas rozcieńczyć dużą ilość szkliwa w sporymnaczyniu. Gdy formuje się jedną małą figurkę, ten sposób jest nieekonomiczny.
Etap szkliwienia sprawił minajwięcej kłopotu i przykrych niespodzianek, zarówno na etapie nakładania jakwypalania szkliwionych przedmiotów Eksperymentowałam z wszystkimi trzemametodami szkliwienia i zdecydowałam się na malowanie pędzelkiem, ponieważ tensposób pozwala na największą precyzję i kontrolę procesu szkliwienia.
Po nałożeniu szkliwa i ponownymosuszeniu przedmiotu wypalamy go w piecu ceramicznym w temperaturze ok. 1300stopni Celsjusza - ‘na ostro’– jak mówią ceramicy o wypale szkliwionychprzedmiotów. Przedmioty szkliwione można wyjąć z pieca, po jego całkowitymostygnięciu. Niecierpliwość będzie surowo karana! Na powierzchni porcelanowegoprzedmiotu pojawi się wówczas siateczka pęknięć.
Jeśli nie chcemy uzyskaćefektu ‘crackle’ cierpliwie czekajmy 24 godziny na wystygnięcie pieca. Jeśli po wyjęciu szkliwionych przedmiotów z pieca odkryjemy usterki,można ponownie nałożyć na nie warstwę szkliwa i wypalić. Gdy szkliwionapowierzchnia nas satysfakcjonuje możemy nanieść na nią zdobienia.
źródło: http://www.szal-art.pl
poniedziałek, 13 września 2010
ArtClay- Metale szlachetne do tworzenia biżuterii- tak jak glina!!!
Art Clay jest japońskim 
wynalazkiem. Składa się z przemysłowo odzyskiwanego srebra lub złota, do którego po oczyszczeniu i sproszkowaniu dodawany jest środek wiążący (papier) oraz woda. W rezultacie powstaje glinopodobny materiał. Uzyskany materiał może zostać wypalony ręcznym palnikiem gazowym , na kuchence gazowej lub w piecu. W trakcie wypalania woda wyparowuje a środek wiążący wypala się. Gotowej biżuterii może być nadana próba czystego srebra (99.9%) lub 22 karatowego złota.
wynalazkiem. Składa się z przemysłowo odzyskiwanego srebra lub złota, do którego po oczyszczeniu i sproszkowaniu dodawany jest środek wiążący (papier) oraz woda. W rezultacie powstaje glinopodobny materiał. Uzyskany materiał może zostać wypalony ręcznym palnikiem gazowym , na kuchence gazowej lub w piecu. W trakcie wypalania woda wyparowuje a środek wiążący wypala się. Gotowej biżuterii może być nadana próba czystego srebra (99.9%) lub 22 karatowego złota.TECHNIKA TWORZENIA PIERŚCIENII ART CLAY
Art Clay kurczy się podczas wypalania około 8-9%
Biorąc pod uwagę ten fakt rozmiar pierścienia przed wypaleniem musi być odpowiednio większy niż gotowy produkt.
Współczynnik kurczenia zależy od kształtu oraz od wielkości (objętości) pierścienia. Im większy rozmiar i ilość Art Clay Srebra zużytego do projektu tym więcej pierścień skurczy się po wypalaniu oraz im mniejszy rozmiar i mniej materiału tym mniej kurczenia.
Współczynnik kurczenia zależy od kształtu oraz od wielkości (objętości) pierścienia. Im większy rozmiar i ilość Art Clay Srebra zużytego do projektu tym więcej pierścień skurczy się po wypalaniu oraz im mniejszy rozmiar i mniej materiału tym mniej kurczenia.
czwartek, 26 sierpnia 2010
Narzędzia do formowania gliny, wyrobów ceramicznych, porcelany
Jest wiele narzędzi które mogą służyć do kształtowania gliny. Narzędzia te są sprzedawane w sklepach hobbystycznych i specjalistycznych, zaopatrujących ceramików, są zwykle w postaci specjalnych drewienek, wyprofilowanych prętów. Jednakże do kształtowania wyrobów ceramicznych z miękkiej gliny można użyć niemal wszystkiego w tym starych naczyńń kuchennych, foremek dla dzieci itp. Nawet kawałki drewna i stali, mogą być używane do kształtowania gliny w wyjątkowy sposób. Każdy ceramik ma swoje ulubione narzędzia, a te często nie są wykonane lub zakupione, ale znalezione lub wykonane samodzielnie. Inne przedmioty, które są bardzo przydatne w kształtowaniu gliny i porcelany to: gąbka do wygładzania, mokra szmatka, prosty drucik.
środa, 4 sierpnia 2010
CERAMIKA PRAKTYCZNY PORADNIK
• Prace ponad 80 artystów ceramików z całego świata
• Ponad 800 specjalnie zamówionych zdjęć barwnych
Nauka ceramiki może stanowić wspaniałą zabawę, zapewniając satysfakcjonujące zajęcie na wiele godzin, ale trzeba zdać sobie sprawę, że z pewnymi materiałami ceramicznymi i urządzeniami należy obchodzić się z wielką ostrożnością.
Podobnie jak wielu ludzi z mojego pokolenia zainteresowałam się pracą w glinie pod wpływem tradycji Bernarda Leacha. Filozofia Leacha łącząca idee Wschodu i Zachodu silnie wpływała na kształtowanie ruchu pracowni garncarskich. Leach ustalił kodeks praktyki garncarskiej odnoszący się zarówno do materiałów, jak i do estetyki. W latach, w których kształtowałam swoją postawę twórczą, mojemu zainteresowaniu gliną towarzyszyły charakterystyczne dla tamtego czasu idee z nią związane.
Wydawało się wówczas, że praca w glinie stanowi sprzeciw wobec nowoczesnego świata sztucznych materiałów i masowej produkcji. W oczach podatnej na wpływy młodej osoby, którą byłam, mój pierwszy nauczyciel ceramiki roztaczał wokół siebie aurę wschodniego mistycyzmu i towarzyszącej mu duchowości. Dotknięcie gliny miało w sobie coś zniewalającego, a sam proces był fascynujący - obserwowanie, jak powstają kształty na kole garncarskim i jak wypalanie w piecu ceramicznym zmienia kolor i szkliwo.
Szczególnie ekscytujące było wypalanie drewnem, w piecu olejowym, raku i gazowym. Nie mogłam doczekać się chwili otwarcia pieca. Do dzisiejszego dnia opanowuje mnie podniecenie, kiedy temperatura spadnie na tyle, by można było otworzyć drzwiczki i zajrzeć do środka pieca ceramicznego. Z czasem ta fascynacja przemieniła się w zrozumienie przebiegu procesów technologicznych, ale pragnienie poszukiwań, wynalazków i wyrażania siebie poprzez ceramikę artystyczną trwa nadal.
Być może wielu z was właśnie zaczęło zajmować się ceramiką i wniesie do niej oryginalne, twórcze idee. Dzięki temu projekty cermiczne i techniki cermiczne będą nieustannie wzbogacane nowymi pomysłami. Historia ceramiki pokazuje, że główne procesy i techniki nie uległy zmianie, ale że nastąpił postęp w dziedzinie twórczego projektowania ceramiki.
Spoglądając wstecz, widzimy, że to idee właściwe dla danego okresu lub kultury odróżniają je od innych oraz że myślenie charakterystyczne dla danej epoki ma zasadnicze znaczenie dla tego, w jaki sposób ceramika jest oceniana i szanowana. W dzisiejszych czasach istnieje wiele możliwości wyboru. Współczesny garncarz ma swobodę indywidualnej interpretacji i badania idei estetycznych, tematów, kultury i materiałów ceramicznych.
Uznając tę swobodę, próbowałam przysposobić szereg technik ceramicznych tak, by uzyskać metody pracy w glinie odpowiednie zarówno dla początkujących, jak i dla bardziej doświadczonych, używających gliny jako surowca do wykonywania wyrobów użytkowych lub do innych celów, takich jak prace rzeźbiarskie czy architektoniczne.
Unikałam odniesień do „garnków" lub „garncarstwa" i zamiast tego posługiwałam się terminem szerszym: „ceramika". Praca w glinie nie polega jedynie na robieniu garnków. Starałam się też, by każdą z dziedzin potraktować sprawiedliwie i unikać uprzywilejowania pewnych szczególnych metod i sposobów oraz by nie sugerować, że jakaś forma czy powierzchnia jest ważniejsza od innej.
Istnieje szereg dziedzin, których prezentację uznałam za ważne uzupełnienie informacji o podstawowych technikach takich jakmodelowanie ręczne, sporządzanie i stosowanie form, dekorowanie biskwitu i wypalanie w piecu. W dziale poświęconym projektowaniu ceramiki przedstawiłam zarys inspiracji i środki wyrazu, którymi posługują się współcześni artyści ceramicy, oraz podałam praktyczne wskazówki dotyczące rysowania i przenoszenia projektów na glinę.
W części omawiającej glinę podałam rady, w jaki sposób przygotowywać i stosować glinę włóknistą, o której przypomniała Rosette Gault, udoskonalając technologię w trakcie swoich prac badawczych. Uwzględniłam również popularne ostatnio techniki nadruku, jako subtelnego i inspirującego środka wyrazu.
Wspomniałam również o często lekceważonym i nieuznawanym wypalaniu jednokrotnym, które skraca proces produkcyjny i pozwala działać bardziej spontanicznie. Wszystkie te techniki ceramiczne można jeszcze rozwinąć, zbadać i ulepszyć tak, by odpowiadały Waszym celom.
Mam nadzieję, że książka posłuży jako praktyczny poradnik dla ceramików początkujących i zainspiruje bardziej zaawansowanych adeptów sztuki ceramicznej oraz dostarczy wyczerpujących aktualnych informacji na temat nowości w ceramice.
poniedziałek, 29 marca 2010
"Szkło i Ceramika"
Szkło i Ceramika to naukowo-techniczna prezentacja osiągnięć przemysłów szklarskiego i ceramicznego w kraju i na świecie, opracowania naukowo-badawcze z dziedziny szkła i ceramiki realizowane na wyższych uczelniach - głównie Akademii Górniczo-Hutniczej z Krakowa, Politechniki Warszawskiej, Wrocławskiej i Krakowskiej, Instytutach Szkła i Ceramiki, Materiałów Ogniotrwałych, Technologii i Materiałów Elektrotechnicznych, w tym również finansowane przez Komitet Badań Naukowych, przegląd patentów i wynalazków z dziedziny szkła i ceramiki w kraju i na świecie, prezentacja zagranicznej fachowej literatury branżowej, sylwetki wybitnych szklarzy i ceramików, dorobek zakładów i hut, kalendarz targów i wystaw branżowych, informacje bieżące, życie stowarzyszeniowe (SITPMB), certyfikacja wyrobów ze szkła i ceramiki.źródło: http://www.kiosk24.pl/prenumerata/szklo_i_ceramika.html
wtorek, 23 marca 2010
Czerwień Jabłkowa
Czerwień Jabłkowa - szkliwo proszkowe firy Wolbring
Temperatura wypału 1020 - 1060 ºC
źródło: http://www.ceramiq.pl/
Jeszcze więcej możliwości!
Poniżej wklejam garść linków do zagranicznych sklepów z artykułami dla ceramików :)
http://www.bathpotters.co.uk/
http://www.claymansupplies.co.uk/
http://www.hobbyceramicraft.co.uk/
http://www.keramikbedarf.ch/
http://www.potclays.co.uk/
http://www.bathpotters.co.uk/
http://www.claymansupplies.co.uk/
http://www.hobbyceramicraft.co.uk/
http://www.keramikbedarf.ch/
http://www.potclays.co.uk/
czwartek, 18 marca 2010
poniedziałek, 15 lutego 2010
Kobalt
Kobalt - ciemnobłękitny pigment otrzymywany z tlenku kobaltu. Odporny na wysoką temperaturę wypalania i dlatego stosowany do dekoracji podszkliwnych.
Bernard Leach
Bernard Leach jest uważany za jednego z największych ceramików brytyjskich XX wieku. Spędził jedenaście lat w Japonii (1909-1920), potem wrócił do Anglii aby otworzyć prcownię St. Ives i przekazać umiejętności nbyte w orientalnej Japonii. Wywarł duży wpływ poprzez swoje pisma, był także mistrzem wielu ceramików (mi. MichMichael Cardew, Harry Davis) którzy wyrobili mu opinię wielkiego reformatora zachodniej cermiki.
Źródło: www.ceramicstoday.com
sobota, 13 lutego 2010
Kawalet
Kawalet – stół rzeźbiarski, zazwyczaj trójnożny, wyposażony w blat umieszczony na gwincie. Wysoki od 100 do 140 cm, z regulowaną wysokością blatu, zazwyczaj okrągłego, spotykane są również blaty wielokątne i kwadratowe. Służy do tworzenia modeli w glinie.Są również kawalety niskie (20-50 cm) o blatach znacznie szerszych, najczęściej kwadratowych o boku od 80 do nawet 400 cm. Służą one do realizacji większych modeli, np. figur w skali naturalnej bądź pomników. Mają formę niskiego, szerokiego stołu, bez regulowanej wysokości. Te większe wykonywane są zazwyczaj do konkretnej realizacji, te mniejsze służą często w uczelniach artystycznych do realizacji studium figury ludzkiej.
Wypał Raku
Technika Raku - wypalanie ceramiki w niekontrolowanej temperaturze w "żywym" ogniu, często w warunkach naturalnych (np. na ognisku w wykopanej jamie).
Klasyczne raku pochodzi z Japonii (XVII wiek), gdzie wykonywano tym sposobem czarki służące do ceremonii picia herbaty. Słynny był ośrodek blisko Kioto, gdzie od XVI wieku wytwarzano najsłynniejsze na wyspach czarki do herbaty.
Rozpalone do czerwoności naczynia (temperatura 900- 1150 stopni Celsjusza) wyciąga się z ognia specjalnymi szczypcami. Następnie poddaje się je redukcji w materiale redukcyjnym np. w wodzie, trocinach czy trawie. Wszystkie te sposoby pozostawiają ślady na naczyniach w postaci odcisków narzędzi, trawy, liści. Szkliwa stosowane do raku mogą zawierać domieszki tlenków metali, co daje bardzo ciekawe mieniące efekty kolorystyczne podczas szkliwienia.
Masy ceramiczne stosowane do raku są ogniotrwałe oraz zawierają montmorylonit.
Prace wypalane techniką Raku znajdziecie na stronie tego artysty:
http://www.garyrferguson.com/gallery.htm
Klasyczne raku pochodzi z Japonii (XVII wiek), gdzie wykonywano tym sposobem czarki służące do ceremonii picia herbaty. Słynny był ośrodek blisko Kioto, gdzie od XVI wieku wytwarzano najsłynniejsze na wyspach czarki do herbaty.
Rozpalone do czerwoności naczynia (temperatura 900- 1150 stopni Celsjusza) wyciąga się z ognia specjalnymi szczypcami. Następnie poddaje się je redukcji w materiale redukcyjnym np. w wodzie, trocinach czy trawie. Wszystkie te sposoby pozostawiają ślady na naczyniach w postaci odcisków narzędzi, trawy, liści. Szkliwa stosowane do raku mogą zawierać domieszki tlenków metali, co daje bardzo ciekawe mieniące efekty kolorystyczne podczas szkliwienia.
Masy ceramiczne stosowane do raku są ogniotrwałe oraz zawierają montmorylonit.
Prace wypalane techniką Raku znajdziecie na stronie tego artysty:
http://www.garyrferguson.com/gallery.htm
niedziela, 7 lutego 2010
Narzędzia ceramiczne: szpatułko-oczka
Komplet dwustronnych narzędzi szpatułko/oczek do modelowania w glinie, modelinie oraz w innych masach plastycznych. Długość narzędzi wynosi 21cm, a każde z nich jest zakończone innym profilem. Szczególnie przydatne przy wydrążaniu małych form rzeźbiarskich tak by ich ciężar i ilość zużytej masy był mniejszy. Uniwersalne połączenie szpatułki i oczka sprawia, że można pracować jednym narzędziem zamiast dwóch.
Piec kręgowy Nabertherm Top 45 eco
- Pojemność
- 45 l.
- Max. temperatura wypału
- 1300 °C
- Średnica komory
- 410 mm
- Głębokość komory wypału
- 340 mm
- Moc
- 2,9 kW
- Napięcie zasilania
- 230 V
- Średnica obudowy
- 580 mm
- Wysokość obudowy
- 670 mm
- Masa
- 60 kg
Top 45 - Top 220 Doskonałe wzornictwo, mała masa i dobre efekty wypalania — oto niektóre z zalet naszych pieców ładowanych od góry Top 45 – Top 220. Standardowo montowane rolki jezdne umożliwiają ustawianie pieców w dogodnym miejscu. Odpowiednie piece dla hobbystów, a także do mniejszych pracowni!
Najwyższa jakość:
- Elementy grzewcze umieszczone w rowkach; grzanie dookoła
- Elementy grzewcze o najlepszej jakości, długi czas eksploatacji dzięki optymalnej grubości i długości drutu
- Cicha praca układu grzewczego dzięki przekaźnikowi półprzewodnikowemu
- Precyzyjny przebieg temperatury dzięki szybkiemu sterowaniu przełączaniem
- Termoelement typu S
- Stykowy wyłącznik bezpieczeństwa pokrywy
- Wielowarstwowa izolacja wpływająca na zmniejszenie zużycia prądu i niską temperaturę zewnętrzną
- Modele Top 60eco i następne ze specjalną energooszczędną izolacją dodatkową o wysokiej jakości
- Wyłożenie wnętrza pieca cegłami ogniotrwałymi umożliwiające wypalanie bez zanieczyszczenia produktu
- Obudowa z nierdzewnych blach strukturalnych
- Pokrywa z regulowanym elementem szybko zamykającym, możliwość zamykania na kłódkę
- Trwałe uszczelnienie pokrywy (cegła na cegle)
- Łatwe otwieranie pokrywy dzięki mocnym sprężynom gazowym
- Bezstopniowa regulacja otworu dolotowego powietrza w dnie pieca, umożliwiająca dobrą wentylację i szybkie chłodzenie
- Otwór gazów odlotowych z boku pieca z króćcem przyłączeniowym do przewodu sztywnego, o średnicy 80 mm
- Rolki ułatwiające transport pieca bez konieczności podnoszenia, blokowane
- Znak sprawdzonego bezpieczeństwa GS, znak CE
- Modele Top 60..: do Tmaks. 1200 °C i napięcia 230 V oferujemy piec Top 60, do Tmaks. 1300 °C i napięcia 230 V proponujemy energooszczędny piec Top 60eco. W przypadku dostępności przyłącza trójfazowego polecamy piec Top 60/R szybko osiągający temperaturę pracy
Szkliwo ceramiczne
Szkliwo ceramiczne – nazwa używana w odniesieniu do polewy nakładanej na wyroby ceramiczne przez zanurzenie, natrysk, nałożenie pędzlem lub polanie. Po wypaleniu jej w temperaturze powyżej 600°C, składniki topią się "oblewając" wyrób ceramiczny. Polewa zastyga w postaci cienkiej powłoki.
W zależności od temperatury topnienia, szkliwa dzieli się na:
łatwo topliwe – temperatura topnienia do + 1100°C
średnio topliwe – temperatura topnienia od + 1100°C do + 1230°C
trudno topliwe – temperatura topnienia od + 1230°C do + 1450°C.
Szkliwa składają się z tlenków metali i niemetali, mogą zawierać związki takich pierwiastków jak ołów, bor, cyna, wapń, żelazo, aluminium itp. Powłoka szkliwa, w zależności od składu, nadaje przedmiotom barwę, połysk (w przypadku szkliwa lśniącego), spotykane są powłoki matowe lub półprzeźroczyste. Nadają one przedmiotom takie cechy jak: odporność na przenikanie wody, działanie kwasów, zasad itp.
szkliwo transparentne: ołowiowe, zabarwione tlenkami metali (najtańsze- najbardziej popularne- tlenki żelaza)
szkliwo barwne:białe- cyna; fioletowe- związki manganu; niebieskie- kobalt i jego tlenki; żółty- związki żelaza, antymony; zielony- związki miedzi
W zależności od temperatury topnienia, szkliwa dzieli się na:
łatwo topliwe – temperatura topnienia do + 1100°C
średnio topliwe – temperatura topnienia od + 1100°C do + 1230°C
trudno topliwe – temperatura topnienia od + 1230°C do + 1450°C.
Szkliwa składają się z tlenków metali i niemetali, mogą zawierać związki takich pierwiastków jak ołów, bor, cyna, wapń, żelazo, aluminium itp. Powłoka szkliwa, w zależności od składu, nadaje przedmiotom barwę, połysk (w przypadku szkliwa lśniącego), spotykane są powłoki matowe lub półprzeźroczyste. Nadają one przedmiotom takie cechy jak: odporność na przenikanie wody, działanie kwasów, zasad itp.
szkliwo transparentne: ołowiowe, zabarwione tlenkami metali (najtańsze- najbardziej popularne- tlenki żelaza)
szkliwo barwne:białe- cyna; fioletowe- związki manganu; niebieskie- kobalt i jego tlenki; żółty- związki żelaza, antymony; zielony- związki miedzi
Biskwit
wstępnie spieczona masa ceramiczna. Spiekanie na biskwit prowadzi się w temperaturze niższej niż wypalanie ostateczne (porcelana, porcelit), rzadko w wyższej (wypalanie fajansu). Ma znacznie niższą wytrzymałość mechaniczną i twardość niż materiał ceramiczny po ostatecznym wypaleniu; może być obrabiany mechanicznie i szkliwiony.
Nazwą tą określa się również przedmioty dekoracyjne z porcelany nieszkliwionej, przypominającej marmur.
Nazwą tą określa się również przedmioty dekoracyjne z porcelany nieszkliwionej, przypominającej marmur.
Angoba
pobiałka, engoba (z fr.) - w produkcji wyrobów ceramiki budowlanej, to powłoka z białej lub barwionej glinki, którą powleka się wyrób przed wypaleniem. Po wypaleniu uzyskujemy powierzchnię matową.
W produkcji płytek ceramicznych stosuje się pobiałki w składzie których są: fryty, glinki, kaoliny, piaski szklarskie, mączki wapienne oraz inne dodatki (np. cyrkon).
Zabezpiecza przed odgazowywaniem masy ceramicznej, przed przesiąkaniem wody na wierzch szkliwa oraz poprawia krzywiznę wypalanego wyrobu.
Nakładana na wyroby poprzez polewanie (dzwonem), zanurzanie lub też spryskiwanie (z kabin dyskowych). W produkcji płytek ceramicznych stosowana samodzielnie lub jako podkład pod szkliwo.
W produkcji płytek ceramicznych stosuje się pobiałki w składzie których są: fryty, glinki, kaoliny, piaski szklarskie, mączki wapienne oraz inne dodatki (np. cyrkon).
Zabezpiecza przed odgazowywaniem masy ceramicznej, przed przesiąkaniem wody na wierzch szkliwa oraz poprawia krzywiznę wypalanego wyrobu.
Nakładana na wyroby poprzez polewanie (dzwonem), zanurzanie lub też spryskiwanie (z kabin dyskowych). W produkcji płytek ceramicznych stosowana samodzielnie lub jako podkład pod szkliwo.
Ceramika
Słowo ceramika pochodzi od greckiego słowa κεραμικός - keramikos, oznaczającego "wypalanie ziemi". Ceramika jest pojęciem obejmującym wszystkie nieorganiczne, niemetaliczne materiały, wytwarzane z udziałem obróbki cieplnej.
Poprzez ceramikę rozumie się również gałąź nauki i techniki, należącą do szerszej dyscypliny - inżynierii materiałowej, badająca naturę, metody wytwarzania i możliwości zastosowania materiałów ceramicznych, a także gałąź przemysłu zajmująca się produkcją materiałów ceramicznych.
Terminem ceramika określa się również dziedzinę sztuki, której niezbędnym elementem jest formowanie materiałów ceramicznych poddanych obróbce cieplnej dla uzyskania trwałego dzieła.
Materiały ceramiczne:
Materiały ceramiczne są nieogranicznymi związkami metali z tlenem, azotem, węglem, borem i innymi pierwiastkami, w których atomy połączone są wiązaniem jonowym i kowalencyjnym.
Ceramiak była wykorzystywana przez człowieka, od tysiącleci. Krzemień oraz kamień i glina były wykorzystywane już w czasach prahistorycznych, jako narzędzia i materiały budowlane. Szacuje się, że pierwsze gliniane naczynia wytwarzane były już 8000 lat p.n.e., a metody produkcji szkła zastosowano już 4000 lat p.n.e. Zakres zastosowania materiałów ceramicznych wciąż rośnie, sprawiając że ceramika odgrywa coraz większą rolę we współczesnym świecie. Przyczyniają się do tego jej szczególen właściwośc: duża odporność termiczną i chemiczną, szczególne właściwości elektryczne, oraz dużą wytrzymałość i trwałość.
Podział materiałów ceramicznych:
1.1 materiały wiążące stosowane w budownictwie (Ceramika wielkotonażowa):
1.2. ceramika czerwona budowlana (Ceramika wielkotonażowa) - materiały ceramiczne formowane stosowane w budownictwie:
2. Ceramika ogniotrwała - materiały odporne na wysokie temperatury, stosowane w przemyśle metalurgicznym, ceramicznym, szklarskim, chemicznym i naftowym.
3. Ceramika szlachetna - produkty to ceramika stołowa i sanitarna oraz ceramika ozdobna, wykorzystanie w przemyśle elektrycznym, energetyce.
4. Ceramika o czerepie spieczonym
5. Kafle i płytki szkliwione
6. Szkło - materiał nieograniczony, składający się głównie z tlenków, których stan fizyczny stanowi stan pośredni pomiędzy stanem ciekłym a stałym. Szczegolną cechą szkieł jest ich przeźroczystość, dzięki której znajdują szerokie zastosowanie we współczesnym świecie.
7. Ceramika specjalna (techniczna) - zaawansowana ceramika. Ceramika specjalna to zróżnicowana grupa nowoczesnych materiałów. Łączy materiały przeznaczone dla elektroniki, na narzędzia skrawające, elementy ścierne i odporne na ścieranie, materiały ogniotrwale o podwyższonej jakości, ceramika wykorzystywana w przemyśle jądrowym, w silnikach a także w celach medycznych.
Nowoczesne materiały ceramiczne znajdują szereg zastosowań w różnych dziedzinach życia, służąc do produckji:
elementów strukturalnych - ceramicznych protez medycznych, elementów tnących, części silników
elementów elektrycznych - kondensatorów, izolatorów, magnesów, zintegrowanych obwodów elektrycznych, nadprzewodników, półprzewodników, elementów piezoelektrycznych.
powłok - części silników, narzędzia tnące, przemysłowe osłony, pancerze stosowane w przemyśle zbrojeniowym, elementy osłon silników odrzutowych i rakietowych, elementy osłon samolotów, rakiet i pojazdów kosmicznych
materiałów przemysłu chemicznego: membrany, filtry, katalizatory
Wyroby ceramiczne są często powlekane szkliwem, w celu nadania ich często porowatemu czerepowi, szczelności i ładnego wyglądu.
Struktura i właściwości materiałów ceramicznych
Właściwości materiałów ceramicznych, tak jak wszystkich innych materiałów, zależą od typu atomów występujących w materiale, rodzaju połąłczeń pomiędzy nimi, oraz sposobu w jaki są ułożone (struktury atomowej). Większość ceramicznych materiałów składa się z dwuch lub więcej pierwiastków, tworząc związek chemiczny. W materiałach ceramicznych wystepują wiązania kowalencyjne lub jonowe. Wiązania kowalencyjne i jonowe są generalnie silniejsze od wiązań występujących pomiędzy atomami metali, w skutek czego metale są zazwyczaj znacznie bardziej plastyczne niż ceramika, będaca dla odmiany krucha. Mikrostruktura materiałów ceramicznych może być krystaliczna, amorficzna, lub mieszana. W przypadku mieszanej
struktury, drobne elementy krystaliczne, otoczone są przez strukturę amorficzną, zapewniająca spójność materiału. Struktura atomowa wpływa na wszystkie w zasadzie charakterystyki materiału: chemiczne, fizyczne, termiczne, elektryczne, magnetyczne i optyczne. Mikrostruktura wpływa w największym stopniu, na właściwości mechaniczne i reaktywność materiału.
Materiały ceramiczne charakteryzuje szczególnie:
Powyższa lista cehc ceramiki jest właściwa dla większości materiałów ceramicznych, ale oczywiście istnieją wyjątki, które posiadają właściwości magnetyczne, sa odporne na zmiany temperatury czy są doskonałymi przewodnikami. Wyjątki te mają coraz wieksze znaczenie, pozwalając na nowe niezwykłe ich zastosowania.
Poprzez ceramikę rozumie się również gałąź nauki i techniki, należącą do szerszej dyscypliny - inżynierii materiałowej, badająca naturę, metody wytwarzania i możliwości zastosowania materiałów ceramicznych, a także gałąź przemysłu zajmująca się produkcją materiałów ceramicznych.
Terminem ceramika określa się również dziedzinę sztuki, której niezbędnym elementem jest formowanie materiałów ceramicznych poddanych obróbce cieplnej dla uzyskania trwałego dzieła.
Materiały ceramiczne:
Materiały ceramiczne są nieogranicznymi związkami metali z tlenem, azotem, węglem, borem i innymi pierwiastkami, w których atomy połączone są wiązaniem jonowym i kowalencyjnym.
Ceramiak była wykorzystywana przez człowieka, od tysiącleci. Krzemień oraz kamień i glina były wykorzystywane już w czasach prahistorycznych, jako narzędzia i materiały budowlane. Szacuje się, że pierwsze gliniane naczynia wytwarzane były już 8000 lat p.n.e., a metody produkcji szkła zastosowano już 4000 lat p.n.e. Zakres zastosowania materiałów ceramicznych wciąż rośnie, sprawiając że ceramika odgrywa coraz większą rolę we współczesnym świecie. Przyczyniają się do tego jej szczególen właściwośc: duża odporność termiczną i chemiczną, szczególne właściwości elektryczne, oraz dużą wytrzymałość i trwałość.
Podział materiałów ceramicznych:
- krystaliczne materiały ceramiczne
- częściowo krystaliczne materiały ceramiczne
- amorficzne (szkła ceramiczne)
1.1 materiały wiążące stosowane w budownictwie (Ceramika wielkotonażowa):
1.2. ceramika czerwona budowlana (Ceramika wielkotonażowa) - materiały ceramiczne formowane stosowane w budownictwie:
- cegły
- pustaki
- dachówki ceramiczne
- sączki
2. Ceramika ogniotrwała - materiały odporne na wysokie temperatury, stosowane w przemyśle metalurgicznym, ceramicznym, szklarskim, chemicznym i naftowym.
3. Ceramika szlachetna - produkty to ceramika stołowa i sanitarna oraz ceramika ozdobna, wykorzystanie w przemyśle elektrycznym, energetyce.
- wyroby garncarskie
- fajans
- majolika
- porcelana
4. Ceramika o czerepie spieczonym
- klinkier drogowy
- klinkier budowlany
- płytki ceramiczn
- krztałtki i rury ceramiczne
5. Kafle i płytki szkliwione
- kafle piecowe
- glazura
6. Szkło - materiał nieograniczony, składający się głównie z tlenków, których stan fizyczny stanowi stan pośredni pomiędzy stanem ciekłym a stałym. Szczegolną cechą szkieł jest ich przeźroczystość, dzięki której znajdują szerokie zastosowanie we współczesnym świecie.
7. Ceramika specjalna (techniczna) - zaawansowana ceramika. Ceramika specjalna to zróżnicowana grupa nowoczesnych materiałów. Łączy materiały przeznaczone dla elektroniki, na narzędzia skrawające, elementy ścierne i odporne na ścieranie, materiały ogniotrwale o podwyższonej jakości, ceramika wykorzystywana w przemyśle jądrowym, w silnikach a także w celach medycznych.
Nowoczesne materiały ceramiczne znajdują szereg zastosowań w różnych dziedzinach życia, służąc do produckji:
elementów strukturalnych - ceramicznych protez medycznych, elementów tnących, części silników
elementów elektrycznych - kondensatorów, izolatorów, magnesów, zintegrowanych obwodów elektrycznych, nadprzewodników, półprzewodników, elementów piezoelektrycznych.
powłok - części silników, narzędzia tnące, przemysłowe osłony, pancerze stosowane w przemyśle zbrojeniowym, elementy osłon silników odrzutowych i rakietowych, elementy osłon samolotów, rakiet i pojazdów kosmicznych
materiałów przemysłu chemicznego: membrany, filtry, katalizatory
Wyroby ceramiczne są często powlekane szkliwem, w celu nadania ich często porowatemu czerepowi, szczelności i ładnego wyglądu.
Struktura i właściwości materiałów ceramicznych
Właściwości materiałów ceramicznych, tak jak wszystkich innych materiałów, zależą od typu atomów występujących w materiale, rodzaju połąłczeń pomiędzy nimi, oraz sposobu w jaki są ułożone (struktury atomowej). Większość ceramicznych materiałów składa się z dwuch lub więcej pierwiastków, tworząc związek chemiczny. W materiałach ceramicznych wystepują wiązania kowalencyjne lub jonowe. Wiązania kowalencyjne i jonowe są generalnie silniejsze od wiązań występujących pomiędzy atomami metali, w skutek czego metale są zazwyczaj znacznie bardziej plastyczne niż ceramika, będaca dla odmiany krucha. Mikrostruktura materiałów ceramicznych może być krystaliczna, amorficzna, lub mieszana. W przypadku mieszanej
struktury, drobne elementy krystaliczne, otoczone są przez strukturę amorficzną, zapewniająca spójność materiału. Struktura atomowa wpływa na wszystkie w zasadzie charakterystyki materiału: chemiczne, fizyczne, termiczne, elektryczne, magnetyczne i optyczne. Mikrostruktura wpływa w największym stopniu, na właściwości mechaniczne i reaktywność materiału.
Materiały ceramiczne charakteryzuje szczególnie:
- duża twardość
- odporność na ścieranie
- kruchość
- ognioodporność
- nieprzewodność cieplna (izolatory cieplne)
- nieprzewodność elektryczna (izolatory elektryczne)
- brak właściwości magnetycznych
- odporność na utlenianie
- podatność na gwałtowne zmiany temperatury
Powyższa lista cehc ceramiki jest właściwa dla większości materiałów ceramicznych, ale oczywiście istnieją wyjątki, które posiadają właściwości magnetyczne, sa odporne na zmiany temperatury czy są doskonałymi przewodnikami. Wyjątki te mają coraz wieksze znaczenie, pozwalając na nowe niezwykłe ich zastosowania.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
